நண்பனின் மரணம் தந்த அதிர்ச்சி
சில மணி துளிகள்தான்
சற்று நேரத்திலேயே
சாதாரணமாய் பேச முடிந்தது.
ஏன் சிரிக்கவும் முடிந்தது
மரமா நீ?
மனிதன்தானா ?
மனசாட்சியே இல்லை உனக்கு
என்கிறான்
இன்னொரு நண்பன்.
உதிரும் இலையைப் பார்க்கும்
இன்னொரு இலைக்கு
இருக்குமா மனசாட்சி
என்றபடியே பின்தொடர்ந்தேன்
எல்லோரையும்
ஒரு இலையாய்.
ஆயிரம் சொல்லலாம்
அவள் சிரிப்பில் கவலையெல்லாம்
கரைந்து போகாது
ஆனால் என்ன அழகாயிருக்கும்
அவளுலகம் அவளுக்கு
அத்துமீறி உள்ளே போ
அவள் ரௌத்திரம் தெரியும் உனக்கு
இருவரும் கார்ப்ரேஷன் பள்ளிதான்
அவளால் வாத்திகளிடம் கிடைத்த
ஒரு சில சலுகைகள் தவிர
பத்திரமாய் ஒரு வருடம் கழித்து
என்னிடம் வரும்
பழைய புத்தகங்கள்தான் மிச்சம்.
அக்காவாய் போனதால்
துணிகள் அப்படியே வரவில்லை
அவள் நீலப்பாவாடை
கால் டவுசராய் ஆகும்
சில சமயம் தவிர
இனிப்பெல்லாம்
பகிர்ந்தெல்லாம் தரமாட்டாள்
என்னுடையதை பிடுங்காமல்
இருந்தால் சரி.
ஆயிரம் சொல்லலாம்.
கைநிறைய இனிபோடும்
வாய்நிறைய சிரிப்போடும்
என்னுடன் இப்பொழுது
அன்பாய் இருக்கும் இவள்
விஜியின் அம்மா
முதுகில் கழி கட்டி
தொங்கவிட்ட புல்லுக்கட்டுக்கு
ஆசைப்பட்டு ஓடும் கழுதையாகவே
முடிந்துவிட்டது என் வாழ்வும்.
சில நாட்களாய்
அசாத்யமானதிற்கு ஆசைபடுவதே
வழக்கமாகிவிட்டது
அது அசாத்யமானதா என்பதும் தெரியவில்லை.
குழந்தை என்பதான ஓவியம்தான் சாத்தியமாகிறது
எப்படி கொண்டுவர
குழந்தை என்பதான ஓவியமன்றி
ஒரு குழந்தையை ஓவியத்தில்
தனிமையில் தகிக்கும் வெறுமையின் தெறிப்பை
எப்படி உணர்த்த
என் வார்த்தைகளில் உனக்கு
மரணத்தை மரணமின்றி
எப்படி உணர
பூக்களில் உறங்கும் மௌனத்தை
பெயர்க்க வேண்டும்
பூக்களின் மொழியில்
என் மென்மைகளை
ஊற்றிவிடுகிறேன் ஒவ்வொரு நாளும்
செம்பருத்தியின் வேருக்கு
உருட்டி வைக்கிற எனது
நட்புணர்வில்
அலகு பதிக்கும் காகம்
உன்னைக் கண்டதேயில்லை
நமதில்லாத குழந்தைகளைத் தழுவும்போதுதான்
தளிர்க்கிறது என் தாய்மை நிபந்தனைகளின்றி
நள்ளிரவில்
நட்சத்திரங்கள் தேங்கிய மாடித்தளம்
என் பாதம் வழி ஊடுருவிப்
பகிரும் கிளர்ச்சிகளை
ஒவ்வொரு மழையின் போதும்
இளகிப் பொழிவித்திட முடிகிறது என்னையும்
மோகங்கள் தாபங்கள்
முற்றுப்பெறாத சஞ்சலங்கள்
மற்றும் நீ தொடவொண்ணாத
தூய்மையின் ஆழங்களோடு
சாறுகள் பிழிபட்ட
வெற்றுச் சக்கையின் கிடப்பே
உன் கட்டிலுக்கு என்றுணர்கையில்
அடைகிறேன் உனை வென்ற உவகையை
நீ அறியவியலா ஒற்றை ரகசியமாக